Na 6 weken was het terug tijd om op de fiets te kruipen. Daarom maar direct een tochtje in elkaar gestoken waar bijna geen asfalt aan te pas kwam. Kwestie dat we direct weten hoe het gesteld is met de conditie. Laat ons zeggen dat de conditie slechter aanvoelde dan de nek, en dat op zich vond ik al positief.
Het moet gezegd, met mijn kleine wieltjes begin ik stilaan een uitzondering te worden in de groep. De 29’ers vliegen me voorbij alsof het een lievenlust is. Ik kan het nu tenminste op de grootte van de wielen steken ipv mijn niveau van fietsen 😆
We reden dus naar Nederokkerzeel maar niet via de gekende wegen. Via Eppegem, naar Houtem, daar het bos in en zo naar het witte kinderbos. De akkers van Perk verbonden ons dan met het Hellebos. Daar had ik gekozen om langs het Hellebos te rijden ipv erin. Slechte keuze bleek later want die omgehakte bomen op een bedje van tractorsporen waren niet te berijden. Ook voor Chris leek een lekke band niet meer te herstellen en moest dus vervroegd naar huis.
Tussen Nederokkerzeel en Kampenhout was voetweg 105 helemaal vergroeid en dus ook geen optie meer 🙄 Dan maar via het Liesbethbos, Steentjesbos en Moorbos terug naar huis. Zalig lenteweertje, bosanemoontjes, sneeuwklokjes en krokussen. Meer moest dat echt niet zijn. Alleen een paar grotere wielen misschien??
Volgende week verwachten ze pas echt lente, alhoewel ik thuis wat volk verwacht – schoonmoeders en zo :-). Misschien kijk ik dus voor een kleiner tochtje en zorg ik dat ik terug thuis ben om 11:30. We zien wel, zoniet stuur ik de gpx file naar onze ondervoorzitter 😀
Tot zondag … wellicht.