Zondag 9 juni, iets kouder dan de dag ervoor maar dat zouden we vlug vergeten. Warm zou het zowiezo worden en de calorieën van de BBQ’s mochten verbrand worden. Geert had zijn zoon Quinten meegebracht, Jan was ook weer na een lange blessure van de partij, en Jimmy zou zich voorbereiden op Malmedy. De groep groeit zowaar en daar zijn we tevreden mee.

De opening van het Bloso MTB parcours in Kampenhout hebben we maar gelaten voor wat het was, en Kortenberg zou het worden, maar dan eens van de andere kant bekeken. Via het Hellebos reden we naar Steenokkerzeel om zo eens langs de luchthaven te fietsen. Ik dacht: dat mag niet, maar nee hoor, fietsers rijden maar. Langs het “hotel des sans papiers” ging het dan verder richting Kortenberg. Eerst een luske in het eerste deel van het Hogenbos, prachtige hellingen en single track afdalingskes, om je helemaal uit te leven. Dan het Kinderenbos waar de afdaling voor Kathleen een verkeerd spoor voorschotelde met een spectaculaire val tot gevolg. Eerst werd wat gevreesd voor de elleboog maar gelukkig loos alarm. De tocht kon verder, het Eikenbos en dat duivelse Terbankbos moest nu eenmaal bedwongen worden zonder een voet aan de grond te zetten. En ja hoor, met de info van de Luc nog vers in het hoofd slaagden zowel Alexander, Hans als mezelf de voeten op de pedalen te houden. Nog efkes wat modder en balkskesfun door het Silsombos, en dan recht naar huis want het licht van Quinten ging stilaan uit. Toch proficiat voor dergelijke maidentrip!

Ook de groep die op verplaatsing rijdt, is weer aan ’t aandikken. Na een ritje op de weg had Raf weer zin om de paadjes op te zoeken, en Dimi had een fiets op de kop weten te tikken zonder breuken in ’t kader.

Voor de uitzondering eens een ritje op zaterdag, te Flobecq/Vloesberg, in het Pays des Collines… niemand van ons was er ooit al gaan biken, dus onbekend terrein, maar colline, dat betekent heuvel: hoogtemeters bij de vleet dus! Raf reed in chrono-modus de 105km, Dimi (60km) en ik (80km) in toertocht-modus.

De pinnekesdraad is blijkbaar altijd in promotie in de plaatselijke bricoleurszaak, want vele veldwegen waren zo smal gemaakt dat je er nog nét door kon, als je stuur niet te breed was tenminste. In één van die paadjes moest ik even corrigeren, maar klik ik uit de pedaal – bam, met de rechterknie tegen het lock-out knopje van de vork, en dat stond er mooi ingedrukt. Even verzorging nodig bij een vriendelijke buurvrouw, een windel rond de knie die totaal niet in verhouding stond met de ernst van de blessure, en lap, ondertussen had Raf ons al ingehaald ondanks een extra lus voor hem aan ’t begin van ’t parcours! 😳

Hoewel de streek nog ver van de Ardennen verwijderd is, zaten er wel al heel wat onmogelijke klimmetjes in (sommige écht onmogelijk, andere gewoon te steil voor ons niveau), alsook een lange, zware maar oh zo mooie bospassage. Het is wel een regengevoelige streek… na een week droog weer lagen er nog steeds her en der modderpoelen waar je soms tot aan de naven/enkels inzakte! Quads, tractoren, en boeren of bosbeheer die in overdrive geschoten zijn, zullen daar natuurlijk niet vreemd aan zijn!

Na nog wat gesukkel en tijdverlies op stukken met double passages, kwam ik uiteindelijk bijna anderhalf uur later dan Dimi binnengereden – ja, zelfs Raf stond al aan de finish lijn! 😳 Nog wat geestrijk blond vocht en een pain saucisse naar binnen gewerkt, en het zat er weer op – de rest van de verbruikte calorieën konden aangevuld worden met een stevige BBQ!

Volgende week zondag 16 juni gaan we met de thuisrijders naar Mali om te rijden voor Zemst-Laar (of is het net andersom). Misschien 8:30 dan aan de kerk in Weerde? Dan rijden we daar een plaatselijk rondje voor onze buren te steunen 🙂

De mannen die op verplaatsing rijden, gaan zich nog wat verder voorbereiden op de Raid des Hautes Fagnes, en trekken naar Haversin voor de 18e Porte des Ardennes – afstanden van 45 / 55 / 65 / 80km met respectievelijk 825 / 1100 / 1425 / 1850 hoogtemeters. Vetrek op zondagochtend 16 juni, 7u30. Mocht het weer helemaal omslaan, en de regen weer met bakken uit de lucht vallen, sluiten we waarschijnlijk aan bij de thuisrijders.

Daar er voor sommige nog in de namiddag moest worden gereden, of ze moesten naar hun madam, dacht ik … laten we er een kort tochtje van maken maar dan zonder veel asfalt

Bij de start vroeg de Ronald al of hij die spatborden zou nodig hebben, ewel daar kon ik niet direkt een antwoord op geven, maar tis niet omdat de zon één uur had geschenen dat het droog zou worden, hé. Nee nee, op het menu stond bos bos en nog eens bos, en af en toe een plaats om te bezinnen. Langs het water of bij de aankomst.
Kampenhout zou het worden. Wat Kampenhout? Ja, maar dan anders bekeken.
Eerst door het Moorbos in Elewijt, dan een Boske Zonder Naam, en dan het Hellebos in 3 richtingen (van voor naar achter, van links naar rechts …). Het gekreun achter mij was precies van 5 vrouwen die in labor op een bevallingsstoel zaten 😯

Als apotheose, een 300 seconden puur natuur in het Torfbroek in Berg. De meeste onder ons waanden zich in de Ardennen, terwijl dit zo goed als in de bebouwde kom ligt (maar goed verscholen).

Vandaar ging het over de golfclub van Kampenhout richting Liesbethbos terug naar de startplaats. Daar wachte immers nog een verrassing van formaat. Iemand was zo goed geweest om zich over de “Bierwagen” van het schoolfeest te ontfermen en bij aankomst stond al een half feestcomité ons op te wachten. Uit alle richtingen kwam het volk afgestormd, comme des mouches sur du k…. Het was alsof den Hans dit einde van onze rit reeds dagen had ingepland. Nog van dat zou ik zeggen. Ondertussen gingen Kathleen en Ronald als 2 tortelduifjes hun fietske wassen. Ik weet niet of haar baltherapie er voor iets tussen zat? Klik hier voor meer ambiance … 😉

Bij die thuisrijders is het tegenwoordig zo plezant, dat niemand nog interesse heeft in het nog zwaardere werk! Ik dus moederziel alleen naar Lesve, een boerengat op 20km van Namen. De plaatselijke véloclub had daar een rando VTT in elkaar geknutseld van 70km, maar hun tamtam werkt blijkbaar niet zo goed, of ze slaan er niet zo hard op… in elk geval: hooguit 50 wagens rond de startplaats, en een man of 10 aan de inschrijvingen!

Over de eerste kilometers kan ik moeilijk enthousiast zijn: wat veldwegen, wat asfalt… maar dit bleek gelukkig slechts opwarming voor wat zou volgen: het ene bois na het andere (bois de Neffe/Ronquierc/La Lovère/Loumont/Warnant/Surinvaux… aan bois geen gebrek), steile en/of lange hellingen bij de vleet, mooie singletracks, enkele uitdagende afdalingen (modder en keien, altijd een hachelijke onderneming) en een draagstuk over trappen. Op de lussen van de langste afstanden kwam ik nauwelijks iemand tegen, en de lieftallige dame op de laatste ravito was blij dat ze nog eens iemand zag passeren want haar chocolat was aan ’t smelten – gelukkig was de bepijling goed, anders zat ik nu nog ergens in één of ander bois te overleven op brandnetelsoep en onrijpe bosbessen.

Na meer dan vier uur bikepret aangekomen, verwelkomd door de geur van pain saucisse, snel de modder van de bike gespoten, een lekker warme douche genomen en dan weer huiswaarts de auto in – een verborgen parel, deze tocht!

Volgende week verwachten ze zomerse temperaturen. Misschien tijd om met de thuisrijders eens wat hoogtemeters in Kortenberg te gaan bedwingen? Afspraak zondag 9 juni, om 9u00 aan de Weerdse kerk.

Aangezien iemand mij op zondag een rijverbod aan mijn laars gelapt heeft, wordt er komend weekend zaterdag op verplaatsing gereden: weeral de taalgrens over, naar Flobecq (ook wel Vloesberg genoemd) voor de 3ième TransCollines VTT – afstanden van 40, 60, 85, 105 of zelfs 130km, met 800 tot wel 2700hm! Dat is de streek van de Vlaamse Ardennen maar dan in Wallonië – Pays des Collines, noemen ze dat daar. Afspraak zaterdagochtend 8 juni, om 7u30 aan de kerk te Weerde.

Vorig weekend trokken heel wat KWB’ers een weekendje naar Daverdisse, een dorpje in de Ardennen, aan de Haute-Lesse meer bepaald. Met enkele bikers (Werner, Peter en ik) sloten we zondagochtend aan bij Luc en Chris, om in de omgeving een tochtje te rijden.

Het weer zat alweer niet mee… alles was ’s nachts weer stevig nat geregend, en zondagochtend bleef het maar miezeren… maar toch, de afwezigen hadden ongelijk! De ondergrond is er redelijk rostachtig, dus nauwelijks diepe modder, en de regen… tja, regenjasje aandoen hé8-)

Peter had de standaard “blauwe” route van 31km wat gewijzigd, en er een culturele pitstop aan Le Monument du Maquis aan toegevoegd. Eerst wat opwarmen op het asfalt, om dan meteen een stevige offroad klim aan te vatten, 2km met een hoogteverschil van 150m, die ons op het hoogste punt van de tocht zou brengen… het vervolg zou dus alleen maar afdalen worden…  😕

Afdalen deden we zeker, maar er zaten ook nog enkele stevige kuitenbijters in, en met onze zijsprong naar dat beruchte monument kregen we al een eerste voorproefje van de technische stukken die nog zouden volgen: eerst een afdaling langs trappen, en dan weer omhoog langs nog véél steilere trappen – dat werd dus een kort draagstuk, dat niet zou misstaan in de een of andere Ardeense raid. 😯

Terugkeren deden we met een prachtige passage door één van de vele uitgestrekte bossen die de streek rijk is: beekjes klaterden over het pad, in de diepte zagen we de Our liggen, en ergens midden in dit bos mondde dit riviertje uit in de Lesse… daar is dat nog maar een smal riviertje, maar toch al breed genoeg om er niet meer met de fiets door te tsjokken. Gelukkig  lag daar ook een brug – die moesten we over, natuurlijk! Aan de overkant raakten we het spoor bijster – dan nog maar eens die brug over, en jawel: ergens verscholen in het struikgewas begon een technische singletrack, vlak naast – soms zelfs in – de Lesse. De eerste honderd meter was dat meer wandelen dan fietsen, maar daarna was het goed sturen om de rotsen en wortels over te raken.

Nog een laatste asfaltklim scheidde ons van de aankomst – waar een warme douche & lekkere lunch ons stond op te wachten. Na de innerlijke mens versterkt te hebben, met een toast op Peters verjaardag, deden we nog een poging tot groepsfoto (waarvan we nog steeds niet weten of deze nu wel of niet gelukt is 😉 ) en keerden we huiswaarts.

Conclusie: een plezante uitstap voor iedereen – voor sommigen een Ardennenrit in de genieten modus, voor anderen een verrassende eerste kennismaking.

Zondag 2 juni trek ik bij goed weer naar Lesve, in de provincie Namen, voor een tocht van  40 tot 80km, met weeral een pak hoogtemeters. Ik laat later deze week nog weten of en wanneer ik vertrek, via een reactie op dit bericht – als je interesse hebt om mee te gaan, hou dan onze website in de gaten!

Natuurlijk kan je ook een tochtje rond de kerktoren rijden: afspraak om 9u00 aan de Weerdse kerk.

Het was lente, of was het maar een ééndagsvlieg? Helaas wellicht het laatste maar dat kon de pret niet drukken. Eindelijk, alleen maar een korte broek en een tochtje richting het noorden, naar Heindonk.
Wat een kop 40km tochtje moest worden, werden er uiteindelijk 46 (nee geen 44 Dimi, 46!).
Ik heb de indruk dat de plaatjes “privaat” overal in solden zijn want ze blinken nog als nieuw, en ik vraag me af of die er zonder slag of stoot zo maar kunnen neergepoot worden? Soit, dan maar van de andere kant proberen en ja hoor, nog zo een fonkelnieuw bordje …
Dan Luc to the rescue, maar veel mocht het niet baten. We hebben zo Heindonk van alle kanten gezien, en hoe meer we Heindonk zagen, hoe sneller we begonnen te rijden 🙂
Toen we dan bijna het licht in de tunnel hadden gezien, bleek dat licht zowaar tussen 2 aanpalende tuinen te liggen 🙂
Afijn, zou een Hollander zeggen, mede door de zon kon dit ons allemaal lekker gestolen worden. We hebben er van genoten.

Groeten,
Peter

De ritjes op verplaatsing worden eenzaam… Raf herstelt van zijn verloren duel met zijn pedaal, en Dimi probeert zijn gebroken kader te lijmen…

Ik dus als enige naar La Reid, in de buurt van Spa, om daar de 70km tocht van de Ardennes Trophy te rijden. Ik had nog maar net de auto geparkeerd, deed de deur open… en lap, de regen viel met bakken uit de lucht, en dat zou nog zo’n twee uur lang het geval zijn…

De tocht was zwaar, loodzwaar zelfs: niet alleen nog wat meer hoogtemeters dan vorig jaar (volgens mijn Garmin GPS 1800hm  ipv 1600hm 😕 ), maar de modder maakte het parcours zeer moeilijk berijdbaar… klimmetjes waar ik vorig jaar (met de nodige moeite) boven geraakte, moest ik nu te voet doen, in de afdalingen was het vaker glijden in plaats van rijden … na 25 à 30 kilometer even gedacht aan opgeven, want het parcours was toen echt spekglad en één modderpoel, en de regen bleef maar vallen, maar gelukkig werden de paadjes weer wat rotsiger, bolde het wat beter en stopte het ook met regenen. En uiteindelijk: straalblauwe hemel en 25°C (zoals de editie van 2012), of regen met modder en 10°C, dit blijft een zeer mooi parcours! Na 5u45 minuten op, naast en enkele keren onder de fiets bereikte ik dan toch de aankomstlijn, en door de vele opgaves (meer dan één derde van de deelnemers) stond ik ook eens in de top 100 😎

Groeten,
Bart

Volgende week trekken we naar Daverdisse, in de Ardennen, dus geen plaatselijke rit en ook geen gezamenlijke toertocht op verplaatsing. Laten we hopen dat de weergoden ons weer goed gezind zullen zijn, maar een blik op de kaarten leert ons dat het snel moet gaan veranderen…

Dit zou het moeten worden :

Met z’n drieën (Dimi, Jimmy en ik) vertrokken we voorbije zondag naar Overijse. Aangezien we nog een beetje gebroken waren door de hobbelige wortelpaden & hoogtemeters van Les Cimes de Waimes, reden we een rustig tempo… alhoewel, bij Dimi ging het er niet zo rustig aan toe: zijn achterwiel zwabberde van links naar rechts! Korte inspectie van de fiets… De Cime’kes van Waimes hadden niet alleen het manneke zwaar belast, maar ook de fiets! Kaderbreuk, en de noodlijn bellen was de enige optie… Maar niet erg, Dimi’s vrouw was zeer content, want speciaal voor moederdag was hij een paar uur vroeger thuis… ze moest hem dan wel zelf komen ophalen!

De tocht verder gezet met z’n tweeën, en ’t was alweer een mooie organisatie: pijltjes genoeg, nergens verdwaald, en de mooiste stukken waren goed verdeeld over ’t parcours. Ook aan hoogtemeters geen gebrek: 900hm op 55km, toch weer een goede klimtraining. Bovendien waren de weergoden ons ook nog redelijk goed gezind – de regensluizen bleven toe, slechts enkele druppels kwamer erdoor.  😀

Volgende week is er weer een lang weekend, en zijn er verschillende opties:

• Zondag 19 mei, vertrek 8u00: toertocht 3Action Classic te Wolfsdonk, georganiseerd door Wolfsdonk oep Wiele (25, 45, 70, 85 en 115km)

• Zondag 19 mei, vertrek 9u00: plaatselijke tocht

• Maandag 20 mei, vertrek 7u30: Ardennes Trophy (50, 70 of 90km) te La Reid, Theux (provincie Luik)

Ik rijd op maandag de Ardennes Trophy, dus zondag rustdag. Stuur mij een email of laat hier een berichtje achter als je mee wil.

Geen idee of er zondag iemand naar Wolfsdonk trekt (Raf licht geblesseerd door zijn pedaal, en Dimi zit met een gebroken fiets) – indien wel, laat dit hier dan weten door een berichtje achter te laten.